Hallo, mijn naam is Micha van Vliet. Op een zaterdagavond, 5 april 1997, was ik aan het chatten op internet met een meisje uit Amerika dat ik een paar weken kende. Toen begon ze te praten over Jezus, haar persoonlijke verlosser. Ik begreep niet erg veel van wat ze zei, maar ik werd er wel door aangetrokken.
Op een gegeven moment vroeg ze of ik Jezus niet wilde leren kennen. Dat wilde ik wel, hoe dan ook! Voordat ik het wist was ik aan het bidden wat ze voor me intypte. Ik maakte die beslissing vrij impulsief, maar ik meende wel wat ik bad. Ik vroeg vergeving van mijn zonden, en dat Jezus in mijn leven zou komen om mij te veranderen. Wat nou precies wel of niet zonde was, wist ik nog niet, maar ik wist wel dat mijn geweten me af en toe aanklaagde. Voordat ik klaar was met bidden raakte God me aan. Ik voelde een soort wervelwind in mijn hoofd naar beneden gaan, ik wist niet wat er gebeurde! De tranen stroomden over mijn gezicht en ik wist niet waarom. Maar ik voelde een grote last van mijn schouders vallen. Vanaf die tijd ging God met me aan het werk. Hij begon me te overtuigen wat zonde in mijn leven was, en Hij sprak tot mij door de bijbel. Dat was ook nog nooit eerder gebeurd!
Naar de kerk
In juli 1997 kwam dat meisje uit Amerika, Kate, naar Europa, en op voorwaarde dat ik met haar naar de kerk zou gaan, zou ze een weekend naar Nederland komen. Ik wilde wel, maar ik schaamde me erg voor mijn geloof tegenover mijn familie. De week voordat ze kwam, verzamelde ik al mijn moed bij elkaar en vertelde mijn ouders op zondagochtend dat ik naar de kerk ging. Ik stapte op de fiets en reed naar Delft. Terwijl ik in de stad rondreed, vroeg ik God om een teken, om me te laten zien naar welke kerk ik moest gaan. Ik verwachtte dat er op dat moment iets zou gebeuren, maar nee.. niets. Dus zocht ik zelf een kerk uit; zo’n grote traditionele. Dat was nou niet bepaald leuk. Die ochtend was er avondmaal en een dominee, in het zwart gekleed, keek met priemende ogen de zaal rond wie er naar voren wilde komen. Ik keek wel mooi uit.
Het volgende weekend was Kate in Delft, en we gingen samen naar dezelfde kerk (omdat ik geen andere kende). De dienst was anders dit keer, met een andere dominee, wat vrolijker sfeer, maar ik voelde me absoluut op de verkeerde plek. Het was gewoon dood. Ik ben er nooit meer terug geweest.
Dr. James Dobson
Een paar maanden later gebeurde er iets heel opmerkelijks. Kate stuurde me voor mijn verjaardag een boek, genaamd ‘Life on the Edge’, van Dr. James Dobson. Nou is dat op zich niet zo opmerkelijk, maar een paar dagen later werd er bij mij op de universiteit een film gedraaid. Iemand gaf me een foldertje in de pauze: ‘Life on the Edge’, Dr. Dobsons videos. Ik stond versteld! Ik haalde het boek uit mijn tas en liep naar de betreffende zaal toe. Degene die bij de deur stond was bijna net zo verbaasd als ik. Na afloop van de film gaf ik mijn adres, en de volgende woensdagavond ging ik naar een bijbelstudie.
Dat was nogal anders dan ik gewend was. Gitaarmuziek, in de handen klappen, gezellige sfeer. Ik was het met alles eens wat er gezegd werd, maar één ding was zeker: dit was geen toeval. Het duurde nog een tijdje voordat ik echt naar deze kerk begon te gaan, maar God heeft me laten zien dat dit werkelijk de plaats is waar Hij me hebben wil. Het is geweldig God te kennen, en Christenen om je heen te hebben als steun en voorbeeld. Ik heb geleerd op God te vertrouwen en Hem elke dag te zoeken, en Hij geeft mij kracht verleidingen te weerstaan. Hij geeft me rust, en vreugde in het doen van Zijn wil. Boven alles geeft God mij de zekerheid dat ik bij Hem zal zijn wanneer ik sterf, eeuwig leven. Niet omdat ik zo goed ben, maar door Jezus’ bloed.
Micha
